Αρχικά ας πιαστούμε χέρι χέρι όπως παλιά και ας πάμε μια βόλτα εκεί στην παλιά Αριδαία!
Με την επιφύλαξη παντός δικαιώματος © Aridaiaplace
Θυμάμαι εκείνα τα χρόνια, τα καλύτερά μας χρόνια, ντυμένα με παιχνίδι, ξεγνοιασιά, χαρά, αγνότητα και όνειρα.
Τα βλέπω να ξετυλίγονται μπροστά μου κάθε φορά που ξεφυλλίζω το άλμπουμ με τις παλιές φωτογραφίες.
Απέναντι από το δασάκι.
Αναρωτιέμαι:
Πως πέρασαν τόσο
γρήγορα;
Πως θάφτηκαν
τόσο βαθιά στη μνήμη μας;
Κάτι σαν όνειρο γλυκό, σαν να μην τα ζήσαμε εμείς, σαν να ήταν άλλοι σε μια μακρινή αλλοτινή άγνωστη εποχή.
(Στη θέση που βρίσκεται ο φούρνος του Βαδά).
Το πρωί ξυπνούσαμε για το σχολείο με το κελάϊδισμα των πουλιών, το λάλημα που έκαναν οι κόκορες και τη φωνή της μαμάς που δε σήκωνε πολλά πολλά.
(Στο δρόμο του φαρμακείου Αθανασιάδη)
(Απέναντι από την Εθνική Τράπεζα μπαίνοντας στην Αριδαία δεξιά)
Η μυρωδιά του φρεσκοψημένου ψωμιού πλημμύριζε
το σπίτι, τρυπούσε τα ρουθούνια μας και μας άνοιγε την όρεξη, τρώγαμε το πρωινό
μας, συνήθως μια φέτα ψωμί με βούτυρο
και μαρμελάδα και φρέσκο γάλα αγελαδινό (το Αγνό του Σιδέρη ήρθε πολύ αργότερα)
και ξεκινούσαμε, περνώντας όμως και από τα σπίτια των φίλων μας για να πάμε
όλοι μαζί.
Οι δρόμοι της
Αριδαίας χωρίς πολλά αυτοκίνητα, με λίγα τρακτέρ, μερικά τρίκυκλα, αρκετά
ποδήλατα και πολλούς πεζούς.
Μετά το σχολείο παρέες παρέες μοιραζόμασταν ένας ένας στα σπίτια μας, φτάνοντας μόνος αυτός που
έμενε πιο μακριά.
Το απόγευμα σπόρια από του Δέκου!
Το παρακάτω κτήριο ήταν στην οδό Καπετάν Γαρέφη αριθμός 17 (εκεί που είναι σήμερα το κατάστημα Ησαΐα.
Η είσοδος των παλιών κοιμητηρίων
Παρακάτω και ο μύλος του Μίσκου.
Ένας πελαργός στην πλατεία!