Μια ιστορία για το σπίτι απέναντι από το δασάκι στον εμφύλιο

Η γιαγιά Ευτυχία, στα ενενήντα της χρόνια πια, στεκόταν μπροστά σε έναν σωρό από πέτρες, σκόνη και κομμάτια ξύλων. Ένας βαρύς αναστεναγμός ξέφυγε από τα χείλη της. Κάποτε, εδώ σε αυτό το σημείο, υπήρχε ένα σπίτι. Όχι ένα οποιοδήποτε σπίτι, αλλά το σπίτι που είχε φιλοξενήσει το όνειρό της. Ήταν στα χρόνια του Εμφυλίου. Ο πόλεμος είχε σκορπίσει τον φόβο και η οικογένειά της, αναγκασμένη να εγκαταλείψει το χωριό της την Πιπεριά, έψαχνε καταφύγιο στην κοντινή Αριδαία. Το κάρο, γεμάτο με τα λιγοστά τους υπάρχοντα –ένα στρώμα, μια κουβέρτα, μερικά κουζινικά– τραβούσε αργά, βαριά από την αβεβαιότητα.

Η μητέρα τους (γιατί πατέρας δεν υπήρχε) είχε βρει ένα παλιό σπίτι, δίπλα στο 1o  Δημοτικό Σχολείο. Ήταν ερειπωμένο, με την αυλή του γεμάτη αγριόχορτα. Η μικρή Ευτυχία, που τότε ήταν ένα χαρούμενο παιδί, ξεχνώντας το φόβο που ζούσε κάθε βράδυ με τον πόλεμο, ένιωσε μια περίεργη έλξη γι αυτό το σπίτι. Η είσοδος μύριζε Κλεισούρα, μια μυρωδιά που της θύμιζε τα παλιά, ξύλινα σεντούκια της γιαγιάς της και την ασφάλεια του πατρικού τους (εκεί στον Πόντο).

Καθώς περπατούσε στην αυλή, στο ολισθηρό πάτωμα είδε δυο-τρία παρατημένα παιχνίδια και ένα κομμάτι χαρτί. Ένα σπασμένο ξύλινο αλογάκι και μια σκουριασμένη σβούρα. Μα ανάμεσά τους, έκλεψε την καρδιά της ένα πήλινο πουλάκι, με μια μικρή τρύπα στο ράμφος του. Έμοιαζε βουβό και άχρηστο, αλλά ήταν τόσο όμορφο. Το πήρε στα χέρια της και ένιωσε μια απερίγραπτη χαρά. Το βρήκε εκεί στην παρατημένη αυλή και ένιωθε ότι της ανήκε. Μέσα της, παρακαλούσε να μείνουν σε αυτό το σπίτι. Ήταν το σπίτι των ονείρων της, σαν παιδική γιορτή.

Μόλις άρχισαν να ξεφορτώνουν το κάρο, μια φωνή ακούστηκε πίσω τους. Ήταν η κυρία Ειρήνη, μια παλιά φίλη της μητέρας της.

«Σταματήστε, μην μείνετε εδώ Δόμνα μου», τους είπε με αγωνία.

«Σε αυτήν την περιοχή γίνονται μάχες κάθε βράδυ. Ο στρατός και οι αντάρτες το έχουν κάνει πεδίο μάχης. Δεν είναι ασφαλές, κοιτάξτε το σχολείο που είναι γεμάτο τρύπες».

Η καρδιά της Ευτυχίας βούλιαξε. Η μητέρα της, προβληματισμένη, συμφώνησε.

«Μαμά ας μείνουμε εδώ σε παρακαλώ»

«Δεν είναι ασφαλές, θα βρούμε άλλο, έλα».

Άρχισαν να φορτώνουν ξανά τα πράγματα στο κάρο, ενώ η Ευτυχία έσφιγγε το πήλινο πουλάκι στην παλάμη της. Αναγκάστηκαν να το αφήσουν πίσω, γιατί η μητέρα της τής είπε ότι δεν θα ήταν σωστό να το πάρουν από ένα σπίτι που δεν τους ανήκε.

Τελικά, κατέληξαν στο σπίτι του Αβραμίδη, μακριά από τις μάχες. Ήταν ένα καλό σπίτι, ασφαλές, αλλά ποτέ δεν ένιωσε εκεί την ίδια ζεστασιά. Το όνειρό της, το πήλινο πουλάκι και το σπίτι με τη μυρωδιά της Κλεισούρας, έμειναν πίσω.

Τώρα, η γιαγιά Ευτυχία κοιτάζει τον σωρό των ερειπίων. Δεν υπάρχει πια η μυρωδιά, δεν υπάρχουν τα παιχνίδια, δεν υπάρχει τίποτα. Μόνο οι αναμνήσεις, ζωντανές και καθαρές, που της θυμίζουν ένα παιδικό όνειρο. Το πήλινο πουλάκι, το άφησε πίσω, αλλά η εικόνα του έμεινε για πάντα στην ψυχή της.

Μια πραγματική ιστορία ειπωμένη από τη γιαγιά Ευτυχία όταν είδε το σπίτι απέναντι από το δασάκι γκρεμισμένο! 

©Katerina